Минем белән уйныйлар,

Уйнап һич тә туймыйлар.

Иркәлиләр, сөяләр,

Йокла, бәбкәм, дияләр.

Үсә төшкәч балалар,

Мине онытып калалар.

Типтем – очты биеп-биеп,

Суга төште, батмады.

Әни әйтә: “Шуны чөеп,

Тәрәзәне ватма!” – ди.

Йөртәләр аны һәрвакыт

Каты-каты типкәләп,

Җан-фәрманга йөгерә ул,

Тормый бер дә үпкәләп. 

Теле юк, үзе аңлата.

Юк аягы, юк күзе,

Сөйли, өйрәтә үзе.

Телгә аннан оста юк,

Аннан якын дус та юк. 

Эз салып кара тактага,

Ап-ак куян әйләнә.

Әйләнгәләп йөри-йөри

Үзе бәләкәйләнә.

Үзе укый белмәсә дә,

Гомере буе яза. 

Диңгезе бар – суы юк,

Каласы бар – халкы юк,

Урманы бар – агачы юк.

Бер ояда алты дус,

Алтысында алты төс.

Ләкин алар барысы да

Башкаралар бер үк эш.

Озын, юка, төп-төз ул,

Билгели ул иң төз юл;

Юллары озынлыгын

Беләм санап сызыгын.

Телләре бик күп булса да,

Һәркем аңлый, үз итә.

Елата да, җырлата да,

Кирәк икән – биетә.

Тартма өстендә таяк,

Таякта җиде җеп,

Җиде җептә җитмеш сайрар кош.

Аягын-башын кистем,

Корсагын тиштем,

Эченә өрдем,

Моңайганын ишеттем.

Эче буп-буш,

Тавышы дөньяга сыймый.

Җебенә тисәң, елаган,

Колагын тотсаң, чыңлаган.

Өстендә эчәге,

Астында түшәге.