Канаты бар – җилпеми,

Эче җылы – җил тими.

Уф-уф сулар,

Уфтанса да алып китәр,

Барыр җиренә җитәр. 

Ияремә менәләр,

Өзәнгемә тибәләр.

Йөгертәләр, чаптыралар,

Кирәк җиргә китәләр.

Ике көпчәкле арба,

Утсыз да алга чаба.

Сукмактан да чыгалмыйлар,

Бер-берен дә уздырмыйлар,

Кызыл күзле ябалактан

Рөхсәт алмый кузгалмыйлар.

Каладагы үгезләрнең

Пар сукмакта мөгезләре.

Сукмактан чыкса мөгез,

Шып туктар чапкан үгез.

Бара, барам

Очы юк.

Авызы юк, борыны юк,

Тик бар аның өч күзе:

Урамдагы хәрәкәтне

Көйләп торадыр үзе.

Ат түгел, кешнәми,

Йөз аттан ким эшләми:

Үзе йөри тыр да тыр,

Йә, бу нәрсә, кем әйтер? 

Үзе ура, үзе суга,

Үзе капчыкка сала;

Шаулап, гөрләп эшләгәндә

Кыр матурланып кала.

Тимер жираф, башы күктә,

Күп күтәрә көче күпкә,

Тонна-тонна йөкләрне

Эләктереп ала ул,

Балконнарын балкытып,

Биек өйләр сала ул.

Ул үзе шундый көчле,

Тешле-тешле чүмечле:

Берүзе эшли ала

Йөз кешелек эшне.

Тек-тек-тек. Тек-тек-тек.

Мөгезенә элгән җеп.

Тәпие энәле.

Нәрсә бу – бел әле!

Чүп-чар, тузан йота ул,

Өйне чиста тота ул.

Тик бер генә һөнәр беләм:

Кыям, турыйм, юнам, теләм.

Тешләре бар, авызы юк,

Үзе чәйни, үзе йотмый,

Ашаганы – агач он.

Бер ягымнан тоталар,

Бер ягымнан куркалар;

Теләләр дә юналар,

Чәнчиләр дә кыркалар.

Керләр өстеннән үтә

Шуннан эше дә бетә.

Бурычым бик кечкенә,

Кечкенә дә, төш кенә.

Нечкә баудан төшмим мин,

Чиста керләр тешлим мин.

Үзе энә, үзе каптырма,

Үзең эзлә, миннән таптырма.

Ике боҗра, ике аяк,

Уртасында – бер таяк.

Борыны озын үзеннән,

Үзе минем теземнән.

Шыбыр-шыбыр шыбырдап

Яңгыр ява үзеннән.